چون عشق اشارت فرماید ، قدم به راه نهید ،

گرچه دشوار است و بی زنهار این طریق .

و چون بر شما بال گشاید سر فرود آرید به تسلیم ،

اگر چه شمشیری نهفته در این بال ، جراحت زخمی بر جانتان زند.

و آن هنگام که با شما سخن گوید ، یقین کنید کلامش را ،

گرچه آوای او چینی رویای شما را در هم کوبد و فرو ریزد ،

آن چنان که

باد شمال ، صلابت باغ را .

عشق است که بر تخت می نشاند و به صلیب می کشاند ، و هم

او که سرچشمه رویش است ، حرس می کند .

چون ساقه های بافه ذرت، خویشتن به وجود شما احاطه کند سخت و

به خرمن گاه بکوبدتان که برهنه شوید .

غربال کند تا که از پوسته وارهید .

به ‌آسیاب کشد تا پاکی و زلالی و سپیدی

و خمیری سازد نرم ،

پس به قداست آتش خویش بسپاردتان ،

باشد که نان متبرکی شوید ، ضیافت پر شکوه خداوند را .

و این همه را از آن روی می کند عشق که

مستوری دل شما بازگشاید

تا به حرمت این معرفت ، ذره ای شوید قلب حیات را .

چیزی به تحفه نمی دهد عشق ، مگر خویش را ،

و نمی ستاند مگر خویشتن .

نه بندی تملک است و نه سودایی تصاحب

که عشق را عشق کفایت است و بی نهاست .

دیدگاه‌های دیگران ()